Kryzys w muzyce?

Od pewnego czasu mamy do czynienia ze zjawiskiem popularyzacji muzyki. Jednak więcej jest tych złych efektów, niż dobrych.

Pamiętamy choćby Crazy Froga. Żaba, która miała być śmieszna sprawiła, że muzyczne potrzeby wielu słuchaczy spadły do poziomu dzwonka w telefonie czy infantylnej melodyjki z banalnym bitem. Od niedawna zjawisko to zatacza coraz szersze kręgi, zwłaszcza wobec towarzyszącego nam przeświadczenia, że wszystko już było. Kiedy producenci remiksują remiksy remiksów (Guetta), kiedy ten sam sampel jest wałkowany na kilka różnych sposobów w różnych gatunkach (Kanye West i Daft Punk) i kiedy brakuje pomysłów na ciekawe melodie, zaczyna się kryzys. Oczywiście znane, popularne sample czy znajome melodie są świetne, nośne i zawsze się sprawdzają, jednak po co nowa wersja „Man With The Red Face” Marka Knighta, jeśli oryginalny utwór Laurenta Garniera jest prawie taki sam (choć przez świetną solówkę na saksofonie może i lepszy)?

Aktualnie wiele utworów komponowanych jest na bazie najbardziej znanych i rozpoznawalnych dźwięków. Najlepiej świadczy o tym pierwsza dziesiątka sprzedaży w sklepie internetowym beatport.com. Znajdziemy tu np. tech-housowego killera opartego na… dźwiękach z gry Tetris. Jednak największym zaskoczeniem jest miejsce pierwsze  – „Wolfgang’s 5th Symphony” – czyli remix 5. symfonii Ludviga van Beethovena. Ten motyw znają chyba wszyscy i jest on rozpoznawalny zarówno dla mieszkańców Dalekiego Wschodu, jak i przeciętnego Amerykanina.

Jednak sama tendencja nie jest dobra dla muzyki elektronicznej, ponieważ zaniżany jest poziom, jeśli chodzi o finezję w produkcji. Kiedy ktoś niebawem wymyśli jakąś wyjątkową, oryginalną melodię, to może się okazać, że pomimo iż jest dobra, nie zostanie doceniona ponieważ nie jest znana. W tym momencie warto przywołać zasadę inżyniera Mamonia – lubimy to, co już wcześniej znane i wydaje się, że to proste zdanie sprzed kilku dekad wypowiedziane w kultowym „Rejsie” nabiera z czasem coraz większego znaczenia. Aż do przesady.