Czy twórcy mash upów mają coś wspólnego z artystami?

To pytanie spadło na mnie jak głaz podczas słuchania najnowszego mash upu wykonanego przez Blake’a Jarrela. Pomieszał podkład z Axwella 'Heart is King’ z wielkim rockowym przebojem z 1991 roku w wykonaniu R.E.M. Słyszym więc charakterystyczny wokal Michaela Stipe’a nałożony na klimatyczne klawisze z breakdownu numeru Axwella.

„Genialne” – krzyknąłem. „Ale pięknie to zrobił, jak wyłapał podobieństwo akordów, jak to się świetnie nałożyło” i tak dalej. Czyli jakbym odpowiedział twierdząco na pytanie z tytułu. Czyż nie jest arystą ktoś, kto potrafi zachwycić, poruszyć? Taki, któremu bijemy brawo, bo zrobił coś ciekawego? W pewnym sensie też świeżego i nowego, bo nikt na to wcześniej nie wpadł…

Oczywiście przeciwnicy takiego stawiania sprawy krzykną, że „nie spocił się zanadto”, to nie jego elementy, nie maczał palców w żadnych z nich. Jednak z drugiej strony – co z tego, że złożył to z dwóch nieswoich części? Powstało coś nowego czy nie?

To jakby budować dom i wziąć dół od jednego budowniczego, a dach od innego. Jeżeli wyjdzie z tego coś oryginalnego, to przecież świetnie – zrobiliśmy coś twórczego, wyszło coś nowego. Może nawet świeżego, unikalnego i powalającego.

Czy trzeba się „spocić” tworząc? Czy nie chodzi tu o pomysł, czasem najprostszy?

Wielu artystów uważanych jest za wielkich, a ich jedyną robotą nierzadko było położenie kępki włosów na toalecie albo wrzuceniem laleczki pod igłę maszyny do szycia? Czasem jeszcze lepiej – trzy kolorowe kreski na wielkim płótnie lub coś w tym rodzaju. Czy połączenie głowy Spidermana z uszami Myszki Miki to tylko żart czy powstało coś więcej?

Ciekawi jesteśmy Waszej opinii. Od siebie proponuję interpretację, że większe szane na uznanie takiego wyczynu za „artystyczny”są wtedy, gdy w podkładzie chociaż zmieniają się akordy, bo przecież wtedy jest „trudniej”. Chociaż.. dopiero co pisałem, że wcale nie musi być „trudno”, ważne, żeby zadziałało, zrobiło wrażenie, poruszyło… Jak z każdą sztuką :).