Płyta tygodnia: David Moleon!

Miłośnicy sążnistego, pompującego techno w starym stylu już od jakiegoś czasu mocno domagają się zaproszenia tego pana na któryś z (niekoniecznie stricte technicznych) eventów. Wiem, co mają na myśli. David Moleon prawdopodobnie gdziekolwiek i dla kogokolwiek by zagrał, najpewniej zrobiłby miazgę.

Człowiek będący perełką w świecie techno, nigdy nie zwalniający, nigdy nie idący na kompromisy. Nie eksperymentuje z brzmieniem, ale też za to jest uwielbiany w świecie, w którym 80% technicznych didżejów przerzuca się na tech-house’y czy progresywne odmiany techno. W muzyce Moleona mamy do czynienia z mocną stopą, hałaśliwymi, olschoolowymi hi-hatami i niezwykle dynamicznym charakterem, jak na stare, dobre techno przystało. Właśnie na rynku pojawiła się jego długogrająca płyta – prawdziwa gratka dla fanów. Nie jeden numer, nie dwa remiksy, ale cały album!

Album ów zawiera 8 numerów i wszystkie są w tym samym, „moleonowym” stylu. Żadnej przerwy, żadnego oddechu, żadnego odpoczynku. 8 numerów, które każdy techniczny DJ lubujący się w muzycznych miazgach może bez odsłuchiwania zgrać do swojego DJ-case’a, każdego z nich można spokojnie zagrać, ba, wszystkie po kolei można zagrać w pędzącym, techno secie.

Różnicy między kawałkami są nieznaczne, co oczywiście można też potraktować jako wadę. Ale z drugiej strony to pakiet dla tych wszystkich, którym mało takiej muzyki na świecie. Za mało. Gdybyśmy mieli któryś z tracków tu wyróżnić, postawilibyśmy na „Anatomię” z chwytliwym samplem, „Dark Rules” z syntezatorowym motywem, bezlitosny i atakujący funkowym basem „3000” i rozpoczynający ten materiał numer „Halftune” z dźwiękiem, który kojarzy nam się ze starym sztosem „Cuba Libre” Alegrii z 2003 roku (i paroma innymi zapewne). Tak czy inaczej latynoski motyw zamiata tutaj konkretnie, jak zresztą cały ten album. Artysta rodzynek i album rodzynek. Komuś się nie podoba? 🙂

P.S. Przy okazji sprawdźcie kompilację 'The Best of David Moleon, The Remixed’, która ukazała się miesiąc temu.